Die Sage der Brigitti-Hex

Vor alde Zitte isches gsi, do hät im Matthiesli si  Vieh ä Hirtebüebli uf d`Madde triebe, un isch bis z`Obed drobe bliebe. Do hät's im Wald so grusslig gruescht, un buschbert häts in Hag un Bluescht un`s Käuzli hät zur Nacht scho g`schraue, der Büebli packt jetz Angscht un Graue.
Un z`mol isch ussem Waldeseschadde, e Wiebli g`huscht grad uf die Madde. Buggel häts, e Krüggestock, e alde Tschobe un Löcher im Rock.
Sel Wiebli hets Büebli si Lebdig nit kennt, un isch vor Schrägge abigrennt.
Viel Johr sin vergange, so ischs im Läbe, die Zit vergoht, mer kase nit hebe. Sel Büebli isch gwachse, stark worre, un wie! E Metzger-G`sell seller ischer jetz g`si. Mer nimmts jetz mit em so licht nit uff, zwei starke Füüscht, die haue druff!
So ischer denn mol z`Obe spot, zum Mäddli nuff dr Weg jetz goht.
Nit Dod, nit Düfel fürcht er jetz, kummt einer her, dann kummt er lätz.
Un widder häts grueschet un brueschet im Wald, Un s`Käuzli hät gschraue z` Obe scho bald,
doch der Bursch fürcht sich nit, tappt durch Moos un Krut, ballt sini Füscht un rüeft jetz lut:
„Kumm numme, i fürcht di nimmi jetz! Wo bisch denn, du kruggeli aldi Häx?“
Hexe: „Do bin i, du Bürschli, du lährsch mi schu kenne, soll niemens mi ugschtroft mit Name nenne!“

I schdopfder di ugwäsche Muhl, g`hai ab in d`Brigitti, in de diefschde Pfuhl!“
So het sell Wiebli, sel bsunder gsait,
do ischem Höre un Sehe vergange, im Sumpf bi de Krödde, Molch un Schlange.
Erscht z`Morgefrüeh, zur Betzit dr Fromme, do ischem widder d`Vernunft gekomme.

„Oh“ sait`r „ sel isch aber lätz, sel Wieb isch gsi d`Brigitti-Häx“

Un spukt si no? Sag mer's doch gli! Häsch du si gsähne? der oder die
Jojo! Sie spukt no in unserem Tal, Un hät e Gfolgschaft, e grossi Zahl!
Die döbere un tanze zur Fasnetzit, un d`Brigitti-Häx die tut no mit!